Hans en Grietje liepen hand in hand verder. Het was nog een hele klus om het houthakkershuisje te vinden.
“Wat hoor ik”: zei Grietje zacht. In de verte klonk een enorm kabaal. Pannengekletter, gepruttel, gezucht en een vrouwenstem. “Genoeg”, riep de vrouw wanhopig. “Hou ermee op!”
Hans en Grietje liepen erop af. Er was iemand in nood. Hans gluurde door de struiken en zag een vrouw met een rood gezicht voorbij hollen. Op haar neus zat een klodder pap. Ook haar armen en schort zagen wit van de pap. “Jasses, jekkes, bah!”riep ze.
.jpg)
Ze stopte toen ze Hans en Grietje zag. “O, hallo, dag kinderen” en weer begon de vrouw te roepen: “Stop, hou op rotpot”.
In haar handen droeg de vrouw een pan. Over de randen stroomde pap. Het hield niet op, het kolkte maar door. Zoete, gele pap met de kleur van vanille. “Wat ruikt dat lekker”zei Grietje. Ze likte haar lippen af. De vrouw zette de pot op de grond. “Kind, neem gerust en eet zo veel als je wilt, ik heb er genoeg van!”
Hans en Grietje smulden van de warme pap. Hmmmmmmmm wat hadden ze een trek.
De vrouw vertelde haar verhaal.
“Deze pot heeft mijn dochter gekregen. Vroeger waren wij heel arm, zo arm… We hadden vaak niets te eten. We hadden honger en verdriet. Toen mijn dochter op een dag door het bos wandelde, kwam ze een lieve, vreemde vrouw tegen. Het leek wel een fee of een goede heks. Deze vrouw gaf haar dit toverpotje. Nu hebben we nooit meer honger. Want zeg je ‘potje kook’ dan komt er zomaar pap uit de pot. En als je iets anders zegt, stopt de pot met koken. Maar ik ben wat dat andere is vergeten. Mijn dochter is niet thuis en kan mij niet helpen. De pap blijft maar koken en stromen nu.”
En de pap stroomde aan één stuk door. Over de tafel, de stoelen, de vloer. Tot aan het plafond en in de tuin. Het hele huis zat onder de pap.
Hans en Grietje wilden de vrouw helpen. “Weet u de geheime spreuk echt niet meer? vroeg Grietje. “Nee” riep de vrouw. Ik heb al geroepen: Hou op pot en Stop pot, maar de pap blijft maar koken en stromen.”
Hans dacht diep na en zei: Om te koken zeg je POTJE KOOK, dus om te stoppen zeg je…..POTJE STOP, riep Grietje.
De pot maakte een slurpend geluid. Ze staarde alle drie naar de toverpot. Het potje pruttelde nog even en toen stopte het met koken. Het was gelukt de pot was gestopt met koken en de vrouw was heel blij. “Dank jullie wel, kan ik iets voor jullie terug doen?” Grietje keek naar haar schoenen. Hans keek naar de lucht, het werd alweer donker; de dieren zochten een schuilplaats.
“Weet u de weg naar het houthakkershuis”? vroeg Grietje.
“Wacht eens even, jazeker” zei de vrouw. “Ligt dat niet aan het einde van het bos?” De kinderen knikten. “Maar dat is helemaal aan de andere kant. Dat is nog wel twee dagen lopen, hoor!” Verdrietig keek Grietje naar de grond. “Dan moeten we maar snel verder gaan, zei ze sip.” “Geen sprake van!” zei de vrouw. “Vanavond slapen jullie bij mij in huis. Het is wel een beetje een bende met al die pap. Maar alles is beter dan buiten slapen, is het niet?”
Hans en Grietje sliepen die nacht in het huis van de vrouw.
Ze werden wakker met klodders pap in hun oor. En als ontbijt kregen ze….Pap natuurlijk!
Later die ochtend vertrokken Hans en Grietje, hand in hand op weg naar het houthakkershuis. De vrouw zwaaide. “Dáááááág en niet van het pad afgaan kinderen, daar komen ongelukken van.”
Hans en Grietje liepen verder, richting het houthakkershuis…… wordt vervolgd.
